Εγώ, πάντως, δεν μπορώ.

Σκέφτηκα να γράψω ένα post πολύ υβριστικό για τις πυρκαγιές, για τα καθίκια (πιθανόν) που τις άναψαν κλπ κλπ. Αλλά δεν μπορώ. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι τέτοιο παθιάζομαι, θυμώνω, βρίζω. Στο τέλος όλα τα ξεχνάμε, βέβαια. Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα και αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό είναι να ξεχνάς τον πόνο και το προσωπικό σου δράμα. Κακό είναι να ξεχνάς το έγκλημα.

Στο κάτω κάτω τι μπορούμε να κάνουμε; Ναι, πολλά πράγματα, θα πει κανείς. Μπορείς να το παίξεις ακτιβιστής και να βρεις τρόπους να πιέσεις. Να δράσεις! Αλλά δεν μπορώ. Το αφήνω στους ανθρώπους που είναι πιο ευαισθητοποιημένοι από μένα. Και πιο δραστήριοι. Και που έχουν πιο πολύ ελεύτερο χρόνο. Μπορείς να κάνεις και κάτι λιγότερο μπελαλίδικο, βρε αδερφέ. Να ανακυκλώσεις τα αναψυκτικά σου και τα χαρτιά που πετάς. Αλλά εγώ δεν μπορώ.

Σκέφτομαι όμως αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν δικούς τους, και αυτούς που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις φλόγες. Και τι φλόγες, ε; Μια φωτιά μέτρα ολόκληρα σε ύψος, πλάτος, μήκος πώς να της ξεφύγεις; Και να έχεις και τα παιδιά σου μαζί. Να προσπαθείς να σκεφτείς και να απελπίζεσαι, να τρελαίνεσαι. Να κάνεις κάτι, δεν μπορείς να μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα. Ε, και στο τέλος να καίγεσαι ζωντανός. Τουλάχιστον, από τον άλλο κόσμο που είσαι τώρα, μαθαίνεις ότι το κράτος θα δώσει το ιλιγγιώδες ποσό των 10.000 € στους επιζώντες συγγενείς σου. Οπότε θα ζήσουν πλουσιοπάροχα μέχρι τα βαριά γεράματα, η ανθρωποθυσία ήταν επιτυχής. 10.000 αξίζεις. Πολλά δεν είναι; Αλλά όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές και θα ασχοληθούν με αυτές τα media, θα ξεχάσω και τα χιλιάδες στρέμματα δάσους και τους απανθρακωμένους. Μπορώ να ασχολούμαι εγώ με κάτι που όλος ο κόσμος έχει αφήσει πίσω του; Α, πα, πα. Δεν μπορώ. Δεν θα με πούνε εμένα κολλημένο.

Δεν μπορώ και δεν θα το κάνω. Πάμε όλοι μαζί!

Ο μόνος τρόπος να σώσεις αυτόν τον πλανήτη είναι να κάψεις τα πάντα. Τα πάντα όμως! Και γρήγορα, το γοργόν και χάριν έχει. Να μολύνεις τον αέρα, να καταστρέψεις τα δάση, να χύσεις ό,τι πυρηνικό απόβλητο υπάρχει στη θάλασσα. Ξαφνικά να μην βρίσκεις ψάρια στην αγορά, να βρωμάει ο αέρας, να βγαίνουν πετρέλαια στις όχθες των νησιών μας, να χαθεί το όζον και να παθαίνεις έγκαυμα με το που βγαίνεις απ’ το σπίτι σου. Μόνο τότε, ίσως, σταματήσουμε να λέμε ‘Ε, ντάξει μωρέ. Θα μας σώσουν αυτοί της Greenpeace.”

Όπως πολύ σωστά είπε και ο Homer Sympson “Let somebody else do it.”